Χρονικό της Ανατολής του 2009.

Ιππικό απέκτησε η Ανατολή.
Η Ανατολή βαδίζει ολοταχώς στην «πράσινη επανάσταση». Αντικαθιστά τα ρυπογόνα μέσα μεταφοράς με τα συμπαθή τετράποδα που επιτρέπουν την διεξαγωγή της μεταφοράς προσώπων και πραγμάτων χωρίς βλάβη του περιβάλλοντος. Έτσι ο πρώτος έφιππος περνοδιαβαίνει καλπάζοντας τα δρομάκια της Ανατολής και προσπαθεί να μας δείξει τη νέα φιλοσοφία του χωριού… Τις αυξημένες οικολογικές ευαισθησίες που πρέπει και οι άλλοι να αποκτήσουν τώρα που η «πράσινη επιχειρηματικότητα» και η «πράσινη οικονομία» αποτελεί θέμα πρώτης προτεραιότητας.
Ο εξ Ιλλυρίας ορμώμενος ιππότης έχει κατασκευάσει μάλιστα και «βίλα» από οικολογικά υλικά στην είσοδο του χωριού από τη Δάφνη με ξύλα και νάυλον (εδώ υπάρχει ένσταση), αλλά και πλήρεις σταβλικές εγκαταστάσεις για το άλογό του. Το σημείο δεν είναι τυχαίο. Στο κάτω μέρος του δρόμου κάποιο «οικολόγοι» του δήμου μας έχουν πετάξει τα σκουπίδια τους στο γκρεμό κατά τρόπο που να είναι ορατά σε κάθε διερχόμενο, αφού αργεί χρόνια τώρα η κατασκευή του ΧΥΤΑ στην Ανατολή, οπότε ο άνθρωπος σκέφθηκε να έχει κοντά του μια χαβούζα και να πετάει και αυτός τα δικά του σκουπίδια από το πάνω μέρος του δρόμου. Βέβαια ο άνθρωπος μόνον «ξένοιαστος καβαλάρης» δεν είναι. Δουλεύει σε κάποιον που έχει ένα κοπάδι βόδια και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τον πιο σκληρό τρόπο, ακριβώς δίπλα μας, την ώρα που εμείς κάνουμε καλοκαιρινές διακοπές και τα βλέπουμε όλα γραφικά…και με ιλαρή διάθεση.

Όλοι είναι κακοί γείτονες.
Τελικά αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια. Όλοι στο χωριό είναι κακοί γείτονες. Όποιον και να ρωτήσεις έχει παράπονα από το γείτονά του. Ο πρώτος λόγος είναι ασφαλώς ότι τα σύνορα του γείτονα είναι σε λάθος θέση. Ο δεύτερος ότι τα σύνορα του γείτονα δεν είναι στη θέση που θέλει ο γείτονας. Ο τρίτος λόγος είναι ότι όλοι θυμούνται τα σύνορα διαφορετικά. Ο τέταρτος λόγος είναι ότι συνορεύει ο ένας γείτονας με τον άλλο. Ο πέμπτος λόγος είναι ότι και παππούδες και γιαγιάδες για τον ίδιο λόγο τσακώνονταν. Ο έκτος λόγος είναι ότι κανένας γείτονας δεν μπορεί να καταλάβει τα συμφέροντα του γείτονά του. Ο έβδομος λόγος είναι η αντιπαροχή που δίνουν οι εργολάβοι. Ο όγδοος λόγος είναι γενικά η προσδοκία ότι αυτό το χωριό κάποτε μπορεί να αναπτυχθεί…. Ο ένατος λόγος είναι ότι δεν έχει κανείς τι άλλο να κάνει όλη μέρα τις ανιαρές μέρες των διακοπών του. Ο δέκατος λόγος είναι ότι ο καθένας θέλει να κάνει ο, τι κάνει ο άλλος, να τσακώνεται με το γείτονα.


Περιμένοντας την «ανάπτυξη»….
Πολλά, μα πάρα πολλά χωριά στην πατρίδα μας, ορεινά και μη, διαθέτουν ομορφιές που εκστασιάζουν κάθε επισκέπτη τους. Τα περισσότερα απ’ αυτά προσδοκούν ότι κάποτε κάποιοι με κάποιες διαδικασίες θα συμβάλλουν σε κάποιο είδος ανάπτυξης του χωριού. Όμως αυτή η μέρα αργεί. Αργεί εδώ και πολλά χρόνια. Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία. Άλλωστε είναι καλό να ελπίζει κάποιος. Έτσι ξεφεύγει από τη σκληρή πραγματικότητα και ζει στον κόσμο του ιδεατού και του ονείρου, χωρίς μάλιστα να τσακώνεται με το γείτονα, αφού και αυτός ζει με την ελπίδα. Και κανείς δεν θέλει και δεν μπορεί να τσακωθεί για πράγματα που δεν βλέπει και δεν ξέρει. Θα υπήρχε περίπτωση να τσακωθούν μόνον στην περίπτωση που οι ίδιοι αναλάμβαναν τις τύχες των αποφάσεων για την ανάπτυξη του χωριού. Εκεί σίγουρα θα υπήρχαν διαφωνίες για το Α ή το Β θέμα. Όμως είτε γιατί κυρίως δεν μπορούν, είτε γιατί δεν γνωρίζουν το τι και το πως, η ανάπτυξη του χωριού έχει μετατεθεί στο απροσδιόριστο μέλλον.


Κακό χωριό τα λίγα σπίτια.
Οι λίγοι γίνονται ακόμα λιγότεροι και οι λιγότεροι ακόμα πιο λίγοι. Φεύγουν και κάποιοι μεγαλύτερης ηλικίας από το μάταιο αυτό κόσμο και το κακό πάει να παραγίνει. Όλο και περισσότερα σπίτια κλειστά και ακατοίκητα. Σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε γείτονες για να τσακώνονται. Και καλά οι μεγάλοι ξέρανε να μαλώνουνε και κρατάγανε το χωριό ζωντανό. Τα παιδιά τους όμως; Αυτά δεν έχουν την παραμικρή διάθεση, τα περισσότερα βέβαια και όχι όλα, να τσακωθούν και δεν πατάνε καν στο χωριό. Αφήνουν τα σπίτια έρημα και σε κακή κατάσταση. Τα οικόπεδά τους ξέφραγο αμπέλι στους γείτονες, που τρίβουν τα χέρια τους, αφού πρώτα έχουν μετατοπίσει τους πασσάλους πιο κει…

Τα όνειρα του καλοκαιριού. Να κτίσουμε…
Ούτε ένας ούτε δύο ούτε τρεις αλλά σχεδόν όλοι που κάποια στιγμή πριν πολλά χρόνια εγκατέλειψαν το χωριό και γύρισαν κάποια στιγμή να το επισκεφθούν, έκαναν την ίδια σκέψη: Αφού βρήκαν το οικόπεδο που τους άφησαν οι πρόγονοί τους (και βέβαια οι γείτονες), δήλωσαν πρόθυμοι να κτίσουν ένα σπιτάκι στο χωριό. Όνειρα θερινής νυκτός όμως. Μια ωριμότερη σκέψη μετά την αποχώρηση από το χωριό δεν κάνει κακό ποτέ. Μεγάλη απόσταση, για λίγες μέρες διακοπών απαιτούνται πολλά χρήματα, με ποιους θα γειτονεύω, που θα μπορώ να πηγαίνω και αν μου τύχει κάτι και ποιος θα παρακολουθεί το κτίσιμο, και κάποια άλλα αν, κάνουν το γύρο τους στο κεφάλι του καθένα και η διάθεση μειώνεται και εξαφανίζεται. Αν μάλιστα κάποιος επισκεφθεί και άλλη φορά το χωριό και καταλάβει το τι γίνεται με τους γείτονες, χάνει κάθε διάθεση και να ξανασκεφθεί το θέμα… Απλά δεν χάνει την επιθυμία του μια στο τόσο να επισκεφθεί τους συγγενείς, αν υπάρχουν, και το χωριό…

Τι μας αρέσει; Να τσακώνονται οι άλλοι.
Ο μήνας Αύγουστος κάθε χρόνο πυροδοτεί τα πάθη και τις αντιπαραθέσεις στο χωριό. Είναι ο μήνας που οι συνήθεις παραθεριστές από τις πόλεις έρχονται στα σπίτια τους, κουβαλώντας μαζί τους και τη διάθεση να τσακωθούν. Και κάθε χρόνο βρίσκονται, δόξα τω θεό, αρκετά θέματα που προκαλούν ή μπορούν να προκαλέσουν αναταραχή στο χωριό. Κάποιοι τα ξεσκαλίζουν και τα φέρνουν στην επιφάνεια και το χωριό διχάζεται και δεν μπορεί να μονιάσει. Όσοι δε δεν τσακώνονται βρίσκουν πολύ ευχάριστη την κατάσταση να σχολιάζουν το ποιος τσακώθηκε σήμερα με ποιον ή ποιος τσακώθηκε την προηγούμενη με ποιον. Αν μάλιστα δεν υπάρχει κάποιο περιστατικό για συζήτηση ή όλα είναι γνωστά, τότε η συζήτηση περιστρέφεται από το ποιος πρόκειται να τσακωθεί αύριο με ποιον και για ποιο ζήτημα… Μερικοί δε έχουν και το «χάρισμα» να πληροφορούν το ένα από τα δύο μέρη για τα λόγια ή τις πράξεις του άλλου, για να υπάρξει και υλικό κατάλληλο για συζήτηση…

Εδώ είναι το μονοπάτι, εκεί είναι το μονοπάτι που είναι το μονοπάτι;
Εδώ είναι το ρέμα εκεί είναι το ρέμα που είναι το ρέμα;
Εδώ είναι τα σύνορά μου εκεί είναι τα σύνορά σου που είναι τα σύνορά του;
Φοβερό. Βγαίνουν για βολτίτσα οι μεγαλύτεροι στο χωριό και κάθε πέντε με δέκα βήματα σταματάνε για να σχολιάσουν που ήταν το μονοπάτι, που ήταν το ρέμα που ήταν τα σύνορα του κάθε χωραφιού. Αυτό ήταν του τάδε και ο δείνα του πήρε τα τάδε μέτρα, εδώ ο τάδε έκλεισε το ρέμα και ο δείνα το έκλεισε παρακάτω, εδώ ο τάδε έκανε αυτό, εκεί ο δείνα έκανε το άλλο και η συζήτηση για το ίδιο και το ίδιο θέμα, δεν έχει τελειωμό. Για τη γη. Αυτή που θα μας μετρήσει όλους. Να γιατί τα νέα παιδιά δεν θέλουν το χωριό μετά από λίγα χρόνια. Δεν θέλουν να βλέπουν τους μεγάλους, το παράδειγμά τους, να τσακώνονται και από την άλλη να τους δίνουν και συμβουλές πώς να γίνουν χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία…

Η Αδελφότητα.
Τα ενεργά μέλη της αδελφότητας είναι ηλικιωμένοι και υπερήλικες που στις συνελεύσεις τους βρίσκουν την ευκαιρία να ανακαταμετρηθούν … Δεν υπάρχει νέο αίμα και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να συρρικνώνεται η βάση της και η συλλογική της δράση. Αδελφότητα = Παπακωνσταντίνου σήμερα. Αν δεν υπήρχε και αυτός και κάποιοι, δυστυχώς πολύ λίγοι, άνθρωποι με σοφία που τον επικουρούν, ίσως να μην υπήρχε καν. Η «ύπαρξη» της αδελφότητας ωστόσο προσφέρει τη δυνατότητα εμφάνισης μιας φωνής και μιας παρουσίας για το χωριό που μαζί με την εφημερίδα δείχνουν ότι υπάρχει ζωή στο χωριό και άνθρωποι που ενδιαφέρονται γι’ αυτό.

Το δίλημμα…
Ισχυρίζονται ορισμένοι ότι το χωριό θα μπορούσε να κρατήσει περισσότερο κόσμο και για περισσότερο χρονικό διάστημα, αν είχε περισσότερες «εξυπηρετήσεις», όπως βέβαια τις εννοεί ο καθένας και όπως τις ιεραρχεί. Και ότι αρκετοί αποτρέπονται από το να κτίσουν ένα σπίτι στο χωριό για το λόγο αυτό.
Ας το δούμε από την αντίστροφη λογική. Πολλοί που θα ήθελαν να αναπτύξουν μια επιχειρηματική δραστηριότητα με κάποιο είδος επιχείρησης παροχής υπηρεσιών στο χωριό, αποτρέπονται στο να επιχειρήσουν κάτι τέτοιο, γιατί γνωρίζουν ότι ο κόσμος που επισκέπτεται το χωριό είναι λίγος και για μικρό χρονικό διάστημα, ηλικιακά και εισοδηματικά ασύμφορος για κάποια επιχείρηση, πέρα από το γεγονός ότι τα δε διπλανά χωριά έχουν προηγηθεί σε τέτοιες εξυπηρετήσεις….
Όπερ άτοπον. Δεν ισχύει το ένα για τι δεν ισχύει το άλλο και το αντίστροφο. Και ο προβληματισμός συνεχίζεται. Να κάνει πρώτα η κότα το αβγό ή το αβγό να κάνει πρώτα την κότα; Δίλημμα. Ύστερα οι περισσότεροι φεύγουν για τον τόπο μονίμου κατοικίας τους και ξανά το ίδιο δίλημμα επανέρχεται το επόμενο καλοκαίρι, και ξανά το επόμενο καλοκαίρι, και το άλλο καλοκαίρι, και…
Για να δοθεί απάντηση σε αυτό το δίλημμα και να μην πολυσκοτίζεστε με βαθυστόχαστους προβληματισμούς και αναλύσεις, ένας τρόπος υπάρχει. Η καταγραφή του πληθυσμού που επισκέπτεται το χωριό κατ΄έτος και ιδιαίτερα βέβαια τους θερινούς μήνες και για μια τριετία.
Αν και εμπειρικά τουλάχιστον, διαπιστώνουμε μια φθίνουσα τάση επισκέψεων στο χωριό, ακόμα και απ’ αυτούς που έχουν δικό τους σπίτι και αντίστοιχα, μια αύξουσα «αποστροφή» σε πολυήμερη διαμονή, καλό θα ήταν αυτό να επιβεβαιωθεί και με στοιχεία για να μη μένουμε σε εμπειρικές διαπιστώσεις.
Αν ένα σπίτι μένει «ανοικτό» για 4-5 μέρες το πολύ το χρόνο, πολλά σπίτια μένουν «κλειστά» όλο το καλοκαίρι, μόλις 20-25 σπίτια κατοικούνται για 15-25 μέρες και 6-7 σπίτια για διάστημα από 4-6 μήνες, μάλλον δεν θα συγκινηθεί κάποιος επιχειρηματίας. Άσε που μπορεί κα να μας αποπάρει κιόλας αν δει και τις ηλικίες των μεγαλύτερης διαμονής κατοίκων και την έλλειψη καταναλωτικού κοινού, δηλαδή νεολαίας. Η τελευταία απουσιάζει … επιδεικτικά.
Να και ένας ακόμα σοβαρός λόγος που κάποια οικογένεια δεν αποφασίζει να κτίσει στο χωριό. Αν ξέρει κάποιος ότι δεν θα το ακολουθήσουν τα παιδιά του, γιατί να το κάνει;
Μα θα πει κάποιος και δικαιολογημένα, γιατί κάποια διπλανά χωριά κατορθώνουν και κρατούν τη νεολαία και τα τελευταία χρόνια έχουν να δείξουν μια αξιόλογη ζωή και δραστηριότητα;
Είναι ένα καλό ερώτημα και οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν είναι πολλές.
Έχουν να κάνουν και με την ιστορική διαδρομή κάθε χωριού, τουλάχιστον από τον πόλεμο και μετά, και με τις πληγές που άφησε αυτός σε κάθε χωριό.
Έχει να κάνει και με το επίπεδο διευκολύνσεων σε βασικά αγαθά του κάθε χωριού, όπως νερό, φως και δρόμοι, που η Ανατολή στερήθηκε για πολλά χρόνια, τιμωρημένη και ξεχασμένη ψηλά στα Βαρδούσια. Έτσι που ούτε στους χάρτες δεν την έβρισκε κανείς πριν λίγα χρόνια.
Έχει να κάνει όμως, σαν συνέπεια και των παραπάνω, και με αυτούς που επέστρεψαν τελικά στο χωριό κάποια στιγμή αλλά και αυτούς που δεν επέστρεψαν ποτέ στο χωριό και ούτε φαίνεται να επιστρέφουν. Αναλογία που βάρυνε και βαραίνει στη σημερινή εικόνα του χωριού και στο ορατό μέλλον του.

Τι καταστήματα χρειάζεται το χωριό;
Μετά από έρευνα που διεξήχθη στο χωριό από γνωστή και έγκυρη εταιρία ερευνών της κοινής γνώμης, κατά το διάστημα από 1.8.09 μέχρι και 17.8.09 σε δείγμα 47 κατοίκων (ποσοστό 88% του πληθυσμού), ηλικίας από 5 μέχρι 94 ετών, σχετικά με το ποια καταστήματα και επιχειρήσεις κρίνονται αναγκαία για το χωριό, τα αποτελέσματα ήταν αποκαλυπτικά. Οι ερωτηθέντες κρίνοντας με βάση τις ανάγκες τους σε εξυπηρετήσεις, έκριναν ότι τα παρακάτω είδη επιχειρήσεων και καταστημάτων είναι της άμεσης προτεραιότητας για το χωριό. Παραθέτουμε τα αποτελέσματα.
Καφετέριες
Ντίσκο
Internet coffee
Μπαρ (με barwomen)
Γυμναστήριο με σάουνα, σπα και πισίνα.
Παγοδρόμιο.
Κομμωτήριο και κουρείο.
Μανικιούρ – πεντικιούρ.
Καλλυντικά.
Ιδιωτικά ιατρεία (με προτεραιότητα στις ειδικότητες : Πλαστικός χειρούργος, ψυχολόγος, ψυχίατρος, διαιτολόγος)
Αστρολόγος, χαρτορήχτρα, καφετζού
Εστιατόριο με γαλλική κουζίνα
Ταχυφαγείο.
Ζαχαροπλαστείο.
Σουβλακερί.
Ταβέρνα (έχουμε αλλά πρέπει να την αναβαθμίσουμε)
Ένδυσης – υπόδησης.
Αθλητικών ειδών (Intersport)
Super market (κατά προτίμηση Γαλαξία, που δίνει στα λεφτά αξία)
Συνεργείο αυτοκινήτων με πλυντήριο και υπόγειο Parking.
Βενζινάδικο.
Ηλεκτρικών ειδών
Ηλεκτρονικών ειδών και ειδών τηλεφωνίας
Κτηματομεσιτικό γραφείο
Κινηματογράφο.
Αίθουσα συναυλιών (για τα πανηγύρια του χωριού) και θεάτρου.
Στο ερώτημα αν θέλουν αυτές οι δραστηριότητες να στεγαστούν στις δύο πλευρές κάποιου σημείου της νέας οδού που κατασκευάζεται, ή να στεγαστούν στο νέο εμπορικό κέντρο που πρόκειται να κατασκευαστεί στην είσοδο του χωριού, οι απαντήσεις που δόθηκαν ήταν υπέρ του 2ου ερωτήματος.
Εντύπωση πάντως προκάλεσε στους ανθρώπους που έκαναν την έρευνα ότι κανείς από τους ερωτώμενους δεν έκρινε αναγκαία για την Ανατολή, την ύπαρξη επιχειρήσεων και καταστημάτων, όπως :
Γραφείου ταξιδίων
Τραπεζικών και ασφαλιστικών υπηρεσιών
Κοσμηματοπωλείου.
Εμπορίας αυτοκινήτων και σκαφών αναψυχής.
Εκτιμάται ότι αυτό οφείλεται σε συγκυριακό φαινόμενο (οικονομική κρίση) που καθορίζει και τις καταναλωτικές προτιμήσεις του κοινού κατά τη στιγμή που υποβάλλεται το ερώτημα.


Ο νέος δρόμος
Όλα καλά με το νέο δρόμο, όμως δεν φαίνεται να λαμβάνεται μέριμνα για ορισμένα βασικά θέματα. Π.χ. Δεν προβλέπεται να τοποθετηθούν φανάρια στην παράκαμψη για το γήπεδο και το «κούτσουρο» και κοντά στο χωριό στις συνδετήριες οδούς προς γήπεδο, Α΄είσοδο χωριού, Β΄είσοδο χωριού, οδούς προσπέλασης προς διαφόρους ιδιοκτησίες. Στο εσωτερικό του οικισμού δεν προβλέπονται φανάρια στο σχολείο, στις δύο πλατείες, στο γήπεδο και στην Εκκλησία. Δεν προβλέπεται επίσης ανισόπεδος κόμβος για την οδική σύνδεση του κάτω μαχαλά με τον πάνω μαχαλά και παρακαμπτήριες οδοί προς βρύσες «τσαντίλη» και «τουρκά». Χωρίς διάθεση αντιπολίτευσης θεωρούμε αυτά τα έργα μέγιστης προτεραιότητας αν οι ιθύνοντες οραματίζονται ένα έργο ολοκληρωμένο…